די קאָלאָניאַל טקופע מאָוטאַווייטאַד שפּאַניש שרייבערס צו אינטערעסירן אין ניו ספּאַין. אַנטדעקן מער וועגן די ליטעראַטור פון דעם צייט ...
ווען די קאָלאָני פּראָגרעסד, מער ספּאַסיפיקלי די בעראָוק פּעריאָד, די צוויי ספּאַינס, די אַלטע און די ניו, טענדעד צו ריזעמבאַל יעדער אנדערע מער, אָבער עס זענען גרויס קאַנטראַס צווישן זיי. א סך שפאנישע שרייבער האבן געוואלט קומען אין די נײַע לענדער: סערוואַנטעס אליין האָט אומזיסט געבעטן פארשידענע פאזיציעס אין די אויסלענדישע מלוכות, דער הויכער מיסטיקער סאַן וואַן דע לאַ קרוז האָט שוין צוגעגרייט זײַן אוועקגיין ווען דער טויט האָט פארמאכט זיין וועג, און אנדערע שרייבער, ווי וואַן דע לאַ קועוואַ, טירסאָ דע מאָלינאַ און די ינדזשיניאַס עוגעניאָ דע סאַלאַזאַר פארבראכט עטלעכע יאָרן אין די נייַע לענדער.
א מאָל האָט אַ קינסטלער צוגעגעבן זיין שטענדיקע פּרעזאַנץ צו דער השפּעה וואָס זיין אַרבעט האט אויף די בעראָוק קולטור פון די ניו וועלט. Juan Ruiz de Alarcón, Francisco Bramón, Miguel de Guevara -Michoacan וואָס איז קרעדאַטאַד מיט די באַרימט סאָנעט "My God does not move me to love you", וואָס איז ניט פֿון סאַן וואַן דע לאַ קרוז, ניט פון Santa Teresa- און אפילו Fray וואַן דע טאָרקוועמאַדאַ.
אויב מען רעדט וועגן ליטערארישן באראק, קאָנען מיר נעמען עטלעכע באטראכטן: אפֿשר די מערסט פּראַנאַונסט שטריך פון ליטערארישער באַראָוק איז, טאָמער, די קאַנטראַסט. דער דאָזיקער טשיאַראָסקוראָ, וואָס אין די ווערק מאַנאַפעסט זיך ווי אַ פּאַראַדאָקס, סתירה און נוצן פון טעזיס און אַנטיטעסיס, איז כּמעט אַן אַניקוויוואַקאַל סימפּטאָם פון די באַראָוק נוצן פון שפּראַך: לאָמיר טראַכטן, פֿאַר בייַשפּיל, סאָנעט פון Sor Juana Inés de la Cruz: "al אַז דאַנקבאַר לאָזן מיר איך קוק פֿאַר אַ ליבהאָבער, / וועמען מיין ליבהאָבער גייט מיר דאַנקבאַר / איך קעסיידער אַדאָר וועמען מיין ליבע מיסטרייץ; / מיסטריטמאַנט וועמען מיין ליבע קעסיידער זוכט ", אין עס, די טעמע און די ווערטער זענען אַן אַבסאָלוט דעמאַנסטריישאַן פון די איין און די פאַרקערט. דער שרייבער טוט נישט פאָדערן אָריגינאַליטי, אַ באַגריף אַז ניט אין די רענעסאַנס אדער די בעראָוק איז וויכטיק ווי הייַנט, אָבער אויף די פאַרקערט, דער געדאַנק demímesisoimitatio, וואָס אין קלאָר שפּאַניש איז "צו דערמאָנען, צו נאָכמאַכן די מאַנירן אָדער די דזשעסטשערז", איז געווען פילע מאָל וואָס האָט דער שרייבער זיין גוטע רעכענונג און שעם. דאָס געראַנטיד די עראַדישאַן און פּרעסטיזש פון דעם וואָס האָט געשריבן אַ ווערק. אין אַלגעמיין, די כראָניקלער יקספּרעסאַז זיין קוואלן און כיילייץ די מחברים וואָס ווירקן אים. צום ביישפּיל, Sor Juana גייט די קאַנווענשאַנאַל גיידליינז פון די טראדיציאנעלן באַראָוק אַנאַלאָג קאָד: ווען עס קומט צו באַצאָלן עמעצער צו עמעצער, פֿאַר בייַשפּיל אין דעם פאַל פון Allegorical Neptune, זי יקווייץ אים צו אַ קלאַסיש דיאַטי. Lyric איז געווען די מערסט פאָלקס זשאַנראַ פון די צייט. און צווישן אים די סאָנעט האט אַ ספּעציעל אָרט. אנדערע זשאַנראַז זענען אויך קאַלטאַווייטאַד, דאָך: די כראָניק און טעאַטער, דיסערטיישאַן און די הייליק אותיות און אנדערע ווערק פון מינערווערטיק קונסט. בעראָוק דיכטערס, מיט זייער טריקס, נוצן די פּעראַדאַקסאַקאַל, אַנטיטעטיקאַל, קאַנטראַדיקטערי, יגזאַדזשערייטיד, די מיטאַלאַדזשיקאַל, ליטערארישע פּראַל, קאָלאָסאַל יפעקס, כידעשדיק דיסקריפּשאַנז, גוזמע. זיי אויך מאַכן ליטערארישע שפּילערייַ און קווירקס ווי אַנאַגראַמס, עמבלעמס, מייז און סימבאָלס. דער טעם פון יגזאַדזשעריישאַן פירט צו אַרטיפיסיז אָדער, ווי מיר וואָלט זאָגן, וויצע ווערסאַ. די טעמעס קענען זיין אַנדערש, אָבער אין אַלגעמיין זיי רעדן וועגן די קאַנטראַס צווישן געפיל און סיבה, חכמה און אומוויסנדיקייט, הימל און גענעם, לייַדנשאַפט און רויק, טעמפּעראַלאַטי, גאַדלעס פון לעבן. , די קלאָר און די אמת, די געטלעך אין אַלע זייַן Forms, די מאַטאַלאַדזשיקאַל, די היסטארישע, די וויסנשאַפטלעך, די מאָראַליש, די פילאָסאָפיקאַל, די סאַטיריקאַל. עס איז אַ קולטעראַן טראָפּ און אַ פּראַנאַונסט טעם פֿאַר מליצות.
די מעקייַעם אַז די וועלט איז אַ פאַרטרעטונג, אַ מאַסקערייד, איז איינער פון די טריומפס פון די בעראָוק ין און אַרויס פון ליטעראַטור.
